Իմ տխուր, տխուր, անկատար երազանք

Դու այդպես էլ իրականություն չդարձար, ժամանակը քեզ չբերեց իր հետ, արշալույսի հետ դու չեկար, մինչդեռ ես սպասում էի քեզ: Չեմ հուսահատվում, հավատում եմ, որ դեռ ամեն ինչ լինելու այնպես, ինչպես ես եմ երազել: Դու տալու ես այն, ինչ ես կորցրեցի, չհամբերելով անգամ մինչև դու կհասնեիր քո ավարտուն տեսքին: Ես խելագարվել էի... հիմա էլ խելագարվել եմ, բայց այս անգամ ոչ թե ունեցածից, այլ կորցրածից: Հիմա ...

Միշտ էլ ավելի հեշտ է հետո հասկանալ ու վերլուծել իրադարձությունները, սակայն մենք միշտ չէ, որ ճիշտ պահին ճիշտ որոշում ենք կայացնում:

Հիմա ծիծաղելի կհնչեն իմ խոսքերը, բայց ... բայց ես մեծացել եմ... նորից:
Քանի դու դեռ չկայիր, իմ կյանքը աշնան նման թաց էր:
Քո գալով դու բերեցիր իմ գարունը, իմ երջանկությունն ինձ կուրացրեց, սերը մթագնեց իմ բանականությունը: Ու իմ աչքերը փակվեցին կյանքի դեմ:
Միայն հիմա եմ հասկանում....
Հիմա շատ բան եմ հասկանում. ու գիտակցում.
Գիտակցում որ աշնան հետ գնացիր իմ երջանկություն և գարնան հետ հազիվ թե գաս, քանի որ կյանքում մեզ տրվում է ընդամենը մեկ երջանկությունը, և եթե մենք այն կորցնում ենք, ապա ուրիշ ոչինչ մեզ չի կարող տալ այն ...

Բազմակետեր ... ասելիքս այնքան շատ է, որ չգիտեմ թե որ բառը դնեմ բազմակետի փոխարեն:
Բառերս այդպես էլ չկարողացան այնժամ ասել այն ինչ սիրտս էր թելադրում, ու ես կորցրեցի քո տված, թեկուզև դեռևս անկատար երազանքը:
Ներիր ինձ իմ երջանկություն, և վերադարձրու ինձ այն հրաշքը, որը ես այդպես փշրեցի...