Անէականի ու ներկայի սահմանագծում

...................................................

Ձանձրալի օրերի անվերջ շարանում, փորձում եմ մի պահ կենտրոնանալ, սակայն մտքերս նորից խառնվում են իրար ու կապանքներ են դնում գործողություններիս վրա: Սպանում եմ օրերը … Սպանում եմ ժամանակը, սպասումը արգելում է ինձ շարժվել… ամեն վայրկյան փորձում եմ պոկվել այս կապանքներից, սակայն սիրտս նորից ընդունելով իր “թմրանյութի” հերթական բաժինը,  անէացման է տանում բանականությանս…

            Փորձում եմ “պոկվել”, շարժվել առաջ, բայց շարունակում եմ կառչած մնալ անցյալից ու ներկա սպասումից…

Կառչած եմ մնում, քանի որ ամենաթանկը սա է ինձ համար, թեկուզ տանջալի, բայց միևնույն ժամանակ հոգու գոյատևման աղբյուր:

            Կյանքն ինձ համար ստոպ կադրի նման կանգ է առել, երկրագունդը շարունակում է պտտվել, բայց իմ ներսում այն կանգ է առել: Կանգ է առել առավել տանջալի մի կետում, ու ես ամեն վայրկյան տեսնում եմ այդ նույն տանջալի տեսարանը… Այս տանջանքը դադարեցնելու համար նորից եմ ընդունում հոգու “թմրանյութը” և նորից ընկնում անէական անուրջների մեջ…