Տասը տարի առաջ Թուֆենկյան Հիմնադրամի աջակցությամբ Հայաստանի երեք քաղաքներում բացվեցին Կրթադաստիարակչական կենտրոններ, որոնք հետագայում դարձան կրթական, չնայած որ դաստիարակչական բնույթ ունեին: Ծրագրի նպատակն էր աջակցել սոցիալապես անապահով ընտանիքներին, ոչ այնքան նյութապես, որքան բարոյապես և հոգեպես:
Կենտրոններից մեկը Մեծամորի Սուրբ Ղազար կրթական կենտրոնն էր, որտեղ իմ կամավորական աշխատանքը սկսեցի 2004 թվականին:
8 տարի է ինչ ես գրեթե ամեն օր տեսնում և շփվում եմ այդ երեխաների հետ, նրանցից շատ շատերի հետ ընկերացել եմ, ոմանք վաղուց չեն հաճախում կենտրոն, սակայն միշտ խոստովանում են որ նրանց կյանքում շատ բան է փոխել այդ փոքրիկ քարե շինությունը, որը հեռվից սովորական բնակելի տան տեսք ունի: Այդ երեխաներից շատերը Կենտրոնի աշխատակազմի անվերապահ աջակցության և բարոյահոգեբանական օգնության շնորհիվ, վաղուց արդեն գտել են իրենց տեղը այս կյանքում: Տղաներից մեկը մի օր խոստովանեց. «Եթե Կենտրոնը չլիներ ես վաղուց կամ բանտում կլինեի կամ մեռած»: Նա բավականին ակտիվ երիտասարդ էր, գրեթե ամեն օր տղայական կռիվների մեջ էր, բայց ամենազարմանալին այն էր, որ կենտրոնում նա լրիվ փոխվում էր: Փողոցի մեջտեղում կռիվ անելուց, մի տասը հոգու ծեծելուց հետո, նա շատ սովորական մարդու նման իջնում էր Կենտրոնի նկուղային հարկ, որտեղ գործում է «Փալանչո» տիկնիկային թատրոնը, վերցնում տիկնիկը և թատերախմբի հետ մեկտեղ մեկնում Հայաստանի որևէ հեռավոր գյուղ երեխաների համար տիկնիկային ներկայացում ցուցադրելու: Ի դեպ արժե նշել որ Հայաստանի բազմաթիվ հեռավոր գյուղերի երեխաներ առաջին անգամ տիկնիկային ներկայացում տեսել են հենց «Փալանչոյի» շնորհիվ:
Շարունակելի
Facebook
0 Մեկնաբանություններ:
Post a Comment