Խոսքերը միայն խանգարում են իրար լավ հասկանալուն...

Լռում ենք: Արդեն որերորդ անգամն է, որ մեզանից մեկը փորձում է ինչ որ խոսակցություն սկսել, սակայն հանդիպում է դիմացինի անտարբեր հայացքին: Մինչդեռ լռության մեջ մենք խոստովանում ենք միմյանց այն, ինչ երբեք չէինք ասի բարձրաձայն: Լռության մեջ լսվում են սիրո ու կարոտի մրմունջները, ու աչերդ հարցնում են ինձ.
- Ո՞ւր էիր կորել:  
Իսկ ես պատասխանում եմ. - Ներիր, գիտեմ, մեղավոր եմ, մեղավոր եմ ես այն ըմբոստ երգի առաջ, որ խոհեմս պատառեցի, այն խոհերի մահվան համար, որոնց ծինը խաթարեցի, մեղավոր եմ և քո առաջ, որ... սիրելուց դադարեցի:


Իսկ հիմա՞ : Հիմա արդեն ուշ է: Մենք երկուսս էլ հեռացանք իրարից: Երկուսս էլ մոռացանք այն հրաշքը որ ծնվել էր մեր հանդիպումից: Մենք ինքներս սպանեցինք նրան, ու այսօր նստել ենք կողք-կողքի իբրև ....

Չէ... Լռությունն էլ է շատախոսում....